Van De Ploeg tot SO Soest

De oprichting

SO Soest is ontstaan in 1926. Toen werd voetbalclub “De Ploeg” opgericht. 1926: Midden in de crisisjaren, waarin hard werken niet meer was dan een manier van overleven en de mensen heil en troost zochten in de kerk. De rooms-katholieke kerk heeft in het dorp Soest altijd een voorname rol gespeeld. Denk maar aan het Groot Gaesbeeker Gilde en de vier parochies die er in Soest zijn. Het enige dat de rooms-katholieken in Soest in die jaren misten was een eigen voetbalclub. Het was kapelaan Schaepman een doorn in het oog, dat sportieve katholieke jongemannen gingen voetballen bij de twee openbare voetbalclubs, Soest en ESVAC ( de clubs, die in 1938 fuseerden tot SEC).

Het oprichten van katholieke sportverenigingen leek in die tijd een rage. Al deze verenigingen werden dan ook nog eens verenigd in een katholieke sportfederatie, zodat men de sportieve ontmoetingen vooral met geloofsgenoten kon ondervinden. Belangrijke zaak was het voor de verenigingen dat de geestelijke adviseur een sportieve kapelaan was. Alleen dan kwamen de verenigingen, die nauw samenwerkten met de parochies, tot volle bloei.

Kapelaan Schaepman was zo’n enthousiasteling en op een broeierige voorjaarsdag, 9 mei 1926, riep hij enkele jongelui bijeen om te komen tot de oprichting van een katholieke voetbalvereniging in Soest. De belangstelling was groot en een maand later was er een bestuur geformeerd, dat bestond uit de volgende heren:

In de zomer werd er een tweede vergadering belegd. Op 29 juli 1926 voerde pastoor Vossenaar het woord en waarschuwde hij dat er niet op de eerste plaats aan voetbal moest worden gedacht. Iedereen schijnt instemmend te hebben geknikt. De heer Versteegen van de RK Sportfederatie stak een waarschuwende vinger tegen de verleidingen van het “neutrale” voetbal. (Alsof dat een ander soort voetbal zou zijn!)

“De Ploeg” (de naam was afgeleid van het gemeentewapen van Soest) was opgericht en kapelaan J.C. van Wijk zorgde voor leven in de brouwerij bij de nieuwe vereniging. Hij zette een actie op touw om donateurs te werven en zorgde ervoor dat “de Ploeg” aan een veld aan de Lange Brinkweg kon spelen. Het clubtenue werd opgesierd met de volgende clubkleuren: zwarte broek, zwart shirt met gele kraag.

Het eerste elftal speelde zijn eerste jaar competitie in de eerste afdeling van de Kring Gooi & Eemland. Alle tegenstanders speelden in de regio, zodat de uitwedstrijden per fiets gedaan konden worden. Tegenstanders waren EMM 2, Olympia 1, Be Fair 1 (allen uit Hilversum), Eemland 1 uit Baarn, Limvio 2 uit Amersfoort, SDO 2 uit Bussum en LVV 1 uit Laren. De Ploeg eindigde onderin de afdeling, maar gezien de loodzware afdeling vond men dat indertijd geen schande. Van de 14 gespeelde wedstrijden werden er 3 gewonnen, 1 gelijk en 10 verloren. Het doelsaldo was 30-54. Dat eerste jaar haalde de penningmeester in totaal f 7,00 aan entreegelden op!

1. Henk Voskuilen 2. Arie Kamerbeek 3. Kees Marks de kastelein van de Gouden Ploeg 4. Kees Bosboom alias de Spin 5. Ben Koppen 6. Henk Schouten 7. Piet Dorestein 8. Andre Mulders van de korenmolen aan de Kerkstraat 9. Piet van Jan van Dijssel 10. Bertus Dorrestein 11. Jan Onwezen van de postbode 12. Ben Naadhuis 13. Henk van Hal 14. Karel Visser 15. Jan van de Breemer 16. Jan Gros 17. Kees Visser

De beginjaren

In de beginjaren was het vaak sappelen voor de jonge vereniging. Het innen van de contributie (f. 0,50 per maand) verliep niet vlot. Allerlei oplossingen werden bedacht om de broodnodige centen te innen. Zo hield de penningmeester zitting in de armenkamer van de pastorie, werden de aanvoerders ingeschakeld om zich bezig te houden met de inning en er werd zelfs een incasso-ophaaldienst ingesteld. Het bleef echter moeizaam gaan met het incasseren van de contributie. Het kwam dan ook dikwijls voor dat een lid wegens achterstallige betaling geroyeerd moest worden.

Beginjaren dertig werd, na een dramatische terugloop in het ledenaantal, besloten een herstart te maken met de vereniging. De naam “de Ploeg” werd vervangen door “Be Quick”. Behalve het feit dat deze naam erg “in” was in die periode, werd de naam “de Ploeg” vaak geassocieerd met het onbehouwen schoppen dat de katholieke jongemannen doorgaans dachten te doen. Het nieuwe veld aan de Birkstraat zorgde voor een nieuwe dimensie in de vereniging.

In 1933 werd het eerste elftal kampioen en promoveerde naar de 1^e klasse van de RK Bond. Een jaar later werd alweer een nieuw veld in gebruik genomen. Be Quick ging spelen op de Engh. In 1934 werd ook DIOS in Soestdijk opgericht. Een tweede katholieke voetbalvereniging in Soest. De ontmoetingen tussen beide kemphanen waren geen reclame voor de katholieke voetbalsport. In de geschiedenis zijn ware veldslagen te noteren. Tevens was er tussen beide verenigingen een vaak ongezonde rivaliteit. Overlopers belemmerden een goede organisatie binnen beide verenigingen. Het is nu nauwelijks te geloven dat onze vereniging is samengesmolten uit twee verenigingen die elkaar in deze jaren het licht in de ogen niet gunde.

Het bleef kwakkelen met de vereniging Be Quick. In 1936 was een dieptepunt te noteren, toen bleek dat er slechts één seniorenelftal ingeschreven kon worden voor de competitie. Voeg daarbij de royementen ten gevolgen van contributie-perikelen en men kan zich voorstellen dat het toenmalige bestuur zich wel eens vertwijfeld naar het hoofd greep. De jeugdafdeling daarentegen floreerde. In 1937 wisten de junioren zelfs kampioen te worden. Toch vroegen de leden zich in 1938 tijdens een buitengewone algemene ledenvergadering af of het zin heeft om door te gaan met de vereniging. “Doorgaan!” zei een meerderheid. De schouders werden er onder gezet, overgelopen leden kwamen weer terug en er kwam weer leven in de verenigingsbrouwerij.

In 1939 werd het terrein aan de Ferdinand Huycklaan in gebruik genomen. Tegenwoordig worden op deze plek de jaarlijkse Gildefeesten gehouden. De oorlogsomstandigheden maakten het moeilijk om de club goed draaiende te houden. Niet alleen de oorlog, maar ook de stroef draaiende organisatie maakte het er niet altijd makkelijker op. Totdat in 1942 Nico van Zoghel sr. Als trainer werd aangesteld. Een voor die tijd vooruitstrevende man die de teugels voor de trainende eerste elftal spelers stevig aantrok. Zijn keurkorps zag er toentertijd als volgt uit:

                                                               C. Kamerbeek

                                   G. van Asch                                 Gerrit Egbers

                Gijs Egbers                           Goos Huurdeman                  W. Hartman

Piet van de Berg       W. Huurdeman     Gerard van de Berg      B. Huurdeman    Kees van de Berg


Uniek in die tijd (en dat zou nu nog unieker zijn!!) Drie gezinnen leverden 8 spelers voor het eerste!!!

DIOS UIT SOESTDIJK (artikel van de historische vereniging soest) 

De RK-voetbalvereniging D.I.O.S.van Soestdijk, is opgericht door pastoor Mulder maar kwam al snel onder de hoede van monseigneur A.G.Smit. Hij was beschermheer. D.I.O.S. staat voor "Door Inspanning Ontspannig Soestdijk”. De meeste jongens kwamen van het ’t Hart en waren ook lid van “De Jonge Werkman”, een katholieke jongerenclub van de Mariakerk met jongens uit het arbeidersmilieu. De foto is van Nico Baltus, zijn vader was destijds de penningmeester van D.I.O.S.

links boven no 1. Jan Lustenhouwer met vlag, Hij was in die tijd vaste grensrechter. Mensen kennen hem als koster van de Mariakerk en beheerder Ludgerusgebouw op Soestdijk. Verder was hij bekend als aanspreker wanneer er iemand was overleden. 2. Gijs Sukkel. 3. Harry Lustenhouwer. 4. Onbekend 5. Henk Dijkman. Hij woonde indertijd aan de Lange Brinkweg.6. Kees Butzelaar, zoon van cafehouder Driekus Butzelaar ook wel "Driekusover de plank" genoemd, een cafe aan het begin van de Nieuwe Steeg nu Stadhouderlaan. 7. De Bruin van meelmalerij aan de Molenstraat hoek Nieuweweg. 8. Piet Stalenhoef, hij woonde aan de Smitsweg. 9. Nico Baltus senior, zijn zoon Nico junior belde ook. 10.Wim Lustenhouwer, jongen met bal. 11.Piet Dijkman.12.Anton Roest. 13.Wim Tolboom alias Wim Zolder ook wel zoldertje genoemd. 14. Wim van den Hoed.

We kwamen in contact met Wim van den Hoed, 91 jaar (in 2009) en de enige nog levende voetballer van de foto. Hij weet alles nog helder te vertellen. Wim van den Hoed woonde aan de Ringweg. Zijn vader had een bouwbedrijf. Wim kwam op zijn twaafde jaar van school af. Zijn eerste baantje was loopjongen bij Jan Kaats groenteboer aan de van Straelenlaan.Dat heeft maar twee dagen geduurd. Daarna ging hij met vader mee de bouw in. Je veranderde in die tijd nog wel eens van baas maar ik heb er 52 jaar in de bouw gezeten, vertelt Wim. Na de oorlog trouwden we en we gingen de eerste jaren wonen aan de Heuvelweg. Toen de huizen aan de Schaepmanstraat werden gebouwd waren wij de eerste bewoners. Daar hebben we meer dan vijftig jaar gewoond.
Van huis uit mochten we niet voetballen, van moeder wel maar vader was er in principe tegen.

Met twee kapotte benen

Dan kom je ’s maandags met twee kapotte benen en uitgeput op het werk en dan kan je je werk niet doen was zijn filosofie. De kerk was in die tijd ook niet zo dol op voetbal begrijpen we, meneer pastoor zag in die tijd met lede ogen aan hoe zijn RK jongens lid waren van neutrale voetbalvereningen als vv Soest en ESVAC. In 1926 was er al een RK voetbalclub in Soest-Zuid opgericht met de naam “De Ploeg”,
Vanaf 1930 werd er op Soestdijk ook rooms katholiek gevoetbald en wij hoorden van de oud voetballer Wim van den Hoed dat pastoor Smit bij zijn eigen club D.I.O.S. later bij thuiswedstrijden trouw iedere zondagmiddag kwam kijken.
Het voetbalveld van D.I.O.S. was niet meer dan een stuk weiland, het lag aan het einde van de Kostverlorenweg nabij het kerkhof. De bal kwam raakte nogal eens in de sloot. De spelers kleedden zich om in een kippenschuurtje van boer Stolwijk. Hij was akkerbouwer en onderhield tevens het kerkhof en als het nodig was groef hij ook de graven. De zoon van Stolwijk zorgde voor het veld, de doelpalen en dat de ballen op de juiste spanning waren opgepompt. Van den Hoed herinnert zich dat de spelers zich na de wedstrijd wasten met water uit de Weteringsloot. Daar was een gat waar de koeien uit dronken.

Water uit de sloot

We schepten met van die ouwe soldatenblikken water uit de sloot en daar poedelde je je mee af. Het veld moest vooraf ontdaan worden van koeienvlaaien. We speelden ook zondag wel buiten Soest. In Hilversum bij Victoria en in Bussum bij E.T.O. Nooit voor de middag want je mocht voor 12.00uur van de kerk niet voetballen. We verzamelden voor in de middag bij de kerk en dan op het fietsje naar Bussum of waarheen dan ook.

Kampioenschap

Na vier jaar behaalde D.I.O.S. al het kampioenschap. Een trotse pastoor Smit ,oprichter van de club sprak op de feestavond van dit gebeuren zijn vreugde uit dat D.I.O.S. in de verre omgeving zo’n goede naam had opgebouwd en een gezonde sportiviteit nu het kampioenschap had opgeleverd. Ook de heer Hom sprak die avond namens Be Quick de RK voetbalclub van Soest-Zuid. Hij hoopte dat er een betere sportverhouding zou ontstaan tussen beide RK Verenigingen teneinde het peil van de sport op een grotere hoogte te brengen. Zijn wens is uitgekomen. D.I.O.S. is later samengegaan met Be-Quick tot BDC.

Einde artikel Historische Vereniging Soest

Be Quick DIOS Combinatie

In het bevrijdingsjaar kwam de “gezond-verstand-fusie” tot stand. Be Quick en DIOS zouden vanaf dat moment elkaar niet meer op leven en dood bestrijden maar smolten samen tot één grote RK voetbalclub. Een naam was snel gevonden B.D.C. (Be Quick-DIOS-Combinatie).  Nieuwe clubkleuren ook: Blauw-Wit. De nieuwe vereniging handhaafde zich soms met pijn en moeite in de eerste klasse van de U.V.B. (Utrechtse Voetbalbond). In 1948 viel een sportief succes te noteren. In de Galgenwaard speelde BDC de finale van het Kroning Jubileum Toernooi tegen Wijk bij Duurstede. Helaas werd er met 2-0 verloren.

In 1950 bereikte BDC voor het eerst in de geschiedenis de KNVB. Onder leiding van trainer Stofmeel won BDC de promotiecompetitie. De winnende goal van Goos Huurdeman tegen RUC in Utrecht is volgens de overlevering een historisch moment. De vrije trap, kiezelhard, suizend tegen het vijandelijk net zorgde eindelijk dat BDC in de KNVB mocht meedoen!

De KNVB-droom duurde slechts een jaar. In 1951 volgde alweer degradatie naar de eerste klasse van de UVB. Henk van Asch had er wel voor gezorgd dat de keet op de Ferd. Huycklaan was verbouwd tot een voor die dagen zeer acceptabel gebouw. De vereniging groeide. In 1954 kon er zelfs een vierde elftal worden ingeschreven. De jeugdafdeling bleef groeien en voor een efficiënte organisatie werd er zelfs een huishoudelijk reglement opgesteld. Het eerste elftal maakte een vrije val. In 1957 volgde degradatie naar de 2^e klasse. In dit jaar gaat ook een clubblad verschijnen. De “BDC-er” een voorloper van onze huidige “Spetter”. Hoofdredacteur was Bep Hom en hij zorgde ervoor dat het blad maandelijks en later wekelijks bij de leden op de deurmat verscheen. Het blad kent weinig verloop in zijn redactie.

“Smoel”

De jaren ’60 breken aan en de vereniging begon “smoel” te krijgen. In 1960 promoveerde het eerste onder leiding van trainer Christoffel naar de eerste klasse. Een beslissingswedstrijd tegen Scherpenzeel in Doorn werd glansrijk gewonnen. Aanvoerder Henk van der Lugt werdt op de schouders van het veld gedragen door ondermeer een ape-trotse voorzitter H. Butzelaar na de historische 4-3 overwinning. Ook Toon van Megen, Nico Gros, keeper Gerard Roest en Bas Bakker speelden in dit team.

BDC in 1960.

De Bosstraat in 1935. Dit is de kruising met de Den Blieklaan. In 1961 zou aan het einde

links het sportcomplex van BDC (later SO Soest) verschijnen.

In 1961 kreeg BDC koninklijke goedkeuring en…nog belangrijker, ook een nieuw domicilie. Op de Bosstraat-Oost kreeg men een nieuw sportpark. Het complex op de Ferd Huycklaan voldeed niet meer. Het anderhalve veld waar op gespeeld moest worden door 7 seniorenelftallen en een flinke jeugdafdeling, was niet meer voldoende. Een nieuw complex, waar door toedoen van voorzitter Butzelaar en de meer dan royale geste van oud-speler en oud-voorzitter Henk van Asch een nieuw clubgebouw werd neergezet. Het gebouw waar de hele vereniging tot aan 2003 lief en leed heeft gedeeld. De muren aan de binnenzijde werden verfraaid met twee kunstwerken van Otto Prinsen. Eén kunstwerk kon tot op de dag van de sloop (16 juni 2003) aanschouwd worden. Het andere kunstwerk moest sneuvelen bij de verbouwing in 1982. Henk van Asch werd gebombardeerd tot “beschermheer” van de club. Gezien zijn meer dan belangrijke verdiensten voor de club geen verrassing.

Vervolg historie

Fotoalbum uit de oude doos